تسبیح کهنه می کنم

مهره مهره توی دستم می چرخد

دور به دور تمام می شود و من آرام نمی گیرم

 ذکرم شده است:

انا لله و انا الیه راجعون...

نرو...

ممنونم اگر نروی...

میمیرم اگر بروی...

 

حالا می فهمم "نرو" یعنی چه

پیش از این، "نرو" برایم فعل نهیی بود که کسی بر دیگری تحمیل می کرد

حالا اما "نرو" یعنی التماسهای آخرت برای ماندن کسی که ماندنش دست خودش نیست و رفتنش نیز...

حالا تحمیل نمی کنی که "نرو"...التماس می کنی که "نرو"...

"نرو" قصه ای است برای خودش، که مقدمه اش اندوه است و موخره اش حسرت...

پشت نرو ناله است و پس نرو آه...

حالا نرو یعنی احتمال ناممکن آخرت

نرو یعنی من بعد تو چه کنم

نرو یعنی من بی تو چه کنم

نرو یعنی چه کنم چه کنم

نرو یعنی نرو...

و من حالا می فهمم نرو یعنی چه

 

بچه شیعه که باشی کوچکترین بهانه را علم می کنی که خودت را به امیرت شبیه نشان دهی...

من هم مثل امیرم مریض بد حالم دارم و بالای بسترش می نشینم و آرام...

 بی آن که کسی صدای التماسم را بشنود

زمزمه می کنم که "نرو...تو رو خدا نرو..."

پیش از این می گفتم

 

قربان "و واعتنا" گفتنت

قربان لهجه ی ترکی ات که نمیتوانستی بگویی "هارون اخلفنی"

قربان کلمه کلمه پشت سر من تکرار کردنت

قربان نفس نفس زدنت

قربان روی صندلی نماز خواندنت

بلند شو، ذیحجة رو به آخر است، صدایم نمی کنی که ما بین نماز مغرب و عشایت "و واعدنا"  برایت بخوانم؟

 

نقل شیر است و بستنی

اعتراف می کنم:

توهم عاشقانه ی زیبایی برای خودم ساخته بودم.

و اعتراف تر می کنم که فلانی جان!

تو به پای توهم عاشقانه ی زیبای من نمیرسی...

_____________________________________

من تا ابد شرمنده ی باب الجوادم

این است که باز سه نقطه می گذارم

                                                  ...

حریق خزان

و در چشم برگی که خاموش خاموش میسوخت، نگاهی که نفرین به پاییز می کرد

حریق خزان بود...

آن چه جان کند تنم، عمر حسابش کردم...

---

شب چو در بستم و مست از می نابش کردم
ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم

دیدی آن ترک ختا دشمن جان بود مرا 
گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم

منزل مردم بیگانه چو شد خانه‌ی چشم
آن‌قدر گریه نمودم که خرابش کردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع
آتشی در دلش افکندم و آبش کردم

غرق خون بود و نمی‌مرد زحسرت فرهاد
خواندم افسانه‌ی شیرین و به خوابش کردم

دل که خونابه‌‌‌ی غم بود و جگر گوشه‌ی درد
بر سر آتش جور تو کبابش کردم

زندگی کردن من مردن تدریجی بود
آنچه جان کند تنم ، عمر حسابش کردم

فرخی یزدی

________________________________

... : دلم می خواست به زور می بردمت. کنسرت جون میده واسه جیغ زدن.

من (توی دلم): نای حرف زدن ندارم چه برسه به جیغ زدن...

(این روزگار زیادی با من صادق است؛ هی همان چهره ی اصلیش را نشانم میدهد، زشت، کثیف، تلخ...)

_______________________________

زندگی نباتی مادربزرگ جان آغاز شد.

گاهی نفس عمیق می کشد و من دوست دارم خیال کنم به حرف های ما واکنش نشان می دهد.

روز بزرگداشت مولوی

_{تابلوی "ستایش" اثر استاد فرشچیان، الهام گرفته از آیه ی یسبح لله ما فی السموات و الارض}

ما در ره عشق تو اسیران بلاییم

                                                 کس نیست چنین عاشق بیچاره که ماییم

بر ما نظری کن که در این شهر غریبیم
                                                       بر ما کرمی کن که در این شهر گداییم

زهدی نه که در کنج مناجات نشینیم
                                                             وجدی نه که در گرد خرابات برآییم

نه اهل صلاحیم و نه مستان خرابیم
                                                            اینجا نه و آنجا نه که گوییم کجاییم

حلاج وشانیم که از دار نترسیم
                                                        مجنون صفتانیم که در عشق خداییم

ترسیدن ما هم چو از بیم بلا بود
                                                         اکنون ز چه ترسیم که در عین بلاییم

ما را به تو سریست که کس محرم آن نیست
                                                           گر سر برود سر تو با کس نگشاییم

ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است
                                                              بردار ز رخ پرده که مشتاق لقاییم

دریاب دل شمس خدا مفتخر تبریز
                                                          رحم آر که ما سوخته‌ی داغ خدایی

زندگی به رفتن است...

اشتباه میکنند بعضی ها

که اشتباه نمیکنند!
باید راه افتاد
مثل رودها
که بعضی به دریا میرسند
بعضی هم به دریا نمیرسند.
رفتن
هیچ ربطی به رسیدن ندارد.

_{سید علی صالحی}

_{_________________________________}

_اول:

_{وضعیت مادربزرگ جان ثابت شده، ولی هنوز سطح هشیاری پایین است.}

_دوم:

_{تصمیم تازه ای برای زندگی ام گرفته ام؛ دعا فراموش نشود.}

_سوم:

_{ممنون از همه ی بزرگوارانی که حواسشون به من هست و با کلامشان، آرام می شوم.}

_چهارم:

_{استادم؛ با صدای بلند و رسا:}

_{مَن عاشَ ماتَ}

_{هر که زیست، مرد...}

گاهگه بیدار می خواهیم شد زین خواب جادویی

این شکسته چنگ دلتنگ محال اندیش،

نغمه پرداز حریم خلوت پندار

جاودان پوشیده از اسرار

چه حکایت ها که دارد روز و شب با خویش

ای پریشان گوی مسکین!

پرده دیگر کن

پور دستان جان ز چاه نابرادر در نخواهد برد

مُرد، مرد، او مرد

داستان پور فرخزاد را سر کن

آن که گویی ناله اش از قعر چاهی ژرف می آید

نالد و موید 

موید و گوید

آه دیگر ما...

فاتحان گوژپشت و پیر را مانیم

بر به کشتیهای موج بادبان از کف

دل به یاد بره های فرهی، در دشت ایام تهی، بسته

تیغهامان زنگخورد و کهنه و خسته

کوسهامان جاودان خاموش

تیرهامان بال بشکسته

ما فاتحان شهرهای رفته بر بادیم

با صدایی ناتوان تر زانکه بیرون آید از سینه

راویان قصه های رفته از یادیم

کس به چیزی یا پشیزی بر نگیرد سکه هامان را

گویی از شاهی است بیگانه

یا ز میری دودمانش منقرض گشته

گاهگه بیدار می خواهیم شد زین خواب جادویی

همچو خواب همگنان غار

چشم می مالیم و می گوییم:

آنک، طرفه قصر زرنگار

صبح شیرینکار

لیک بی مرگ است دقیانوس

وای، وای، افسوس

__________________________________________

_{امروز چشم هایش را هم بست.}

_{ولی هنوز دلم به بوق های کشیده کشیده ی دستگاه خوش است.}

نکند...

حالا که روی یکی از پله های سخت زندگی ایستاده ام با خودم فکر می کنم

این که یک هو زنگ بزنند و خبر از دست رفتن کسی را بدهند قابل تحمل تر است

یا این که هر لحظه با هر زنگ تلفن دلت بلرزد که نکند نکند نکند...

________________

کارهایم را سر و سامان می دهم بروم مسافرت

خداوند نصیب هیچ کس نکند این طور ساک جمع کردن را...

لباس سیاه، روسری سیاه، مانتوی سیاه...

_________________

قضاوتم نکنید که چرا انقدر دم از مردن کسی می زنم که مرگ و زندگیش دست من نیست که چند ماه است این حرف ها را تکرار می کنم،

قضاوتم نکنید اگر مریض بد حال نداشتید...