اولین شب بعد از تو، شب بی تو...

تو تمام این ساعات ها و دقیقه ها تنها باری که تونستم بی این که دست روی صورتم بذارم، بی این که صدای گریمو خفه کنم بی این که نگران نگاهی باشم، گریه کنم، آخرای شب بود.ولی حیف که نایی واسه هق هق زدن نداشتم.

مهمونای شام غریبان داشتن خداحافظی می کردن.

من رفته بودم که قابلمه ها رو بذارم تو ایوون...

چشمم افتاد به اتوبان.

اتوبان تهران تبریز از دور معلوم بود...با چراغای پر نور، پرچمای رنگارنگ و سیل ماشین هایی که به سمت تبریز می اومدن...

بهم می گفت وقتایی که دلم براتون تنگ میشه میام میشینم اینجا به اتوبان و به ماشینا نگاه می کنم هی به خودم می گم الان می رسن، شاید این ماشین اونا باشه شاید الان بیان...میدونم که نمیاین ولی هی خودمو گول میزنم.

میگفت خسته که شدم میرم تو، یه کمی هم از پنجره نگاه می کنم...کم کم چشمام گرم میشه و به خودم میگم لابد فردا میان.

لحافو می کشم رو صورتم و می خوابم...

دلم می خواد بهش بگم من چشمم همه ی جای شهرو گشت به همه ی ساختمونا و خیابونا نگاه کردم حتا به کوچه پس کوچه ها...

ولی هیچ راهی نبود که بشه باهاش خودمو گول بزنم

دیگه هیچ راه و اتوبانی نیست که بتونم باهاش خودمو گول بزنم بگم شاید الان بیاد، شاید فردا بیاد...

این عین حقیقته، نه که چون باور کرده باشم نه هنوز داغم، هنوز همه دورو برمونن، هنوز خیال می کنم قراره ساعت 4 بیایم ملاقات، هنوز...

میگم این عین حقیقته چون خیلی خیلی خیلی تلخه...

هنوزم نمیتونم بی این که پلکم داغ شه، بی این که زیر چشمم خیس شه، بی این که گلوم منقبض شه و بغض کنم، اسمتو به زبون بیارم...

مفرد مونث غایب من!

مفرد مونث بعیدم!

میشه برام قصه بگی؟

قصه ی کسی که رفته بود...ولی زود برگشته بود...

اصلا بیا این جوری شروع کنیم:

یکی بود،

یکی رفته بود ولی زود برگشته بود...

مفرد مونث غایب من!

میشه موهامو ببافی؟

میشه واسه عروسکام لباس بدوزی؟

میشه کنارت بخوابمو تو گوشم شعر بخونی؟

میشه؟

میدونم نمیشه ولی بذار با خیالت سر کنم...