صـبـری کـنـیـم تـا ستم او چه می کند
با این دل شکسته غم او چه می کند
هـر کـس عـلاج درد دلی می کنند و ما
دم در کشیده تا ستم
او چه می کند
شاه نعمت الله ولی
________________________
یا علی موسی الرضا(ع) :
کشته ی غمزه ی خود را به زیارت دریاب
زان که بیچاره همان دل نگران است که بود...
زیارت قبول...
یک نامه ام، بدون شروع و بدون نام
امروز هم مطابق معمول ناتمام
خوش کرده ام کنار تو دل وا کنم کمی
همسایه ی همیشه نا آشنا؛ سلام
از حال و روز خود که بگویم، حکایتی است
یک صفحه زندگانی بی روح و کم دوام
جویای حال از قلم افتاده ها مباش
ایام خوش خیالی و بی حالی ات به کام!
دردی دوا نمی کند از متن تشنه ام
چیزی شبیه یک دل در حال انهدام
...
باشد برای بعد اگر حرف دیگری است
تا قصه ای دوباره از این دست، والسلام!
ناصر حامدی
موکول میکنم گله هجر را به بعد
این روزها حال مادرتان رو به راه نیست ...
شرمم میاد بگم:
آقا جان!
سرت سلامت
(شعر بعد از عکس را تازه گذاشتم.)
وقتی که با اشاره‌ای از دست می‌رویم
شرح تمام روضه که دیگر نگفتنی
است
...
مبنای روضه خواندن ما بر کنایه است.
دردسر، بین گذر، چند نفر، یک مادر...
شده هر قافیه ام یک غزل درد آور
ای که از کوچه ی شهر پدرت می گذری
امنیت نیست، از این کوچه سریعتر بگذر
دیشب از داغ شما فال گرفتم آمد:
دوش می آمد و رخساره...نگویم بهتر!
من به هر کوچه ی خاکی که قدم بگذارم
ناخودآگاه به یاد تو می افتم؛ مادر
چه شده؟! قافیه ها باز به جوش آمده اند:
دم در، فضه خبر، مادر و در، محسن پر...
هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد
دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد
گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان
نگاه دار سرِ رشته تا نگه دارد
صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی
ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد
سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری
که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد
غبار راه راهگذارت کجاست تا حافظ
به یادگار نسیم صبا نگه دارد
آیا شایسته تر آنست که به تیر و تازیانه ی تقدیرِ جفا پیشه تن در دهیم،
و یا تیغ برکشیده و با دریایی از مصائب بجنگیم و به آنان پایان دهیم؟
بمیریم، به خواب رویم- و دیگر هیچ؛
و در این خواب دریابیم که رنج‌ها و هزاران زجری که این تن خاکی می‌کشد، به پایان آمده.
این سر انجامی است که مشتاقانه بایستی آرزومند آن بود.
مردن، به خواب رفتن، به خواب رفتن، و شاید خواب دیدن...
آری! مشکل همینجاست؛ زیرا اندیشه ی اینکه در این خواب مرگ
پس از رهایی از این پیکر فانی، چه رویاهایی پدید می‌آید
ما را به درنگ وا می‌دارد.
و همین مصلحت اندیشی است
که این گونه بر عمر مصیبت می‌افزاید؛
وگرنه کیست که خفّت و ذلّت زمانه،
ظلم ظالم،
اهانت فخرفروشان،
رنج‌های عشق تحقیر شده،
بی شرمی منصب داران،
و دست ردّی که نا اهلان بر سینه شایستگان شکیبا می‌زنند، همه را تحمل کند،
در حالی که می‌تواند خویش را با خنجری برهنه خلاص کند؟
کیست که این بار گران را تاب آورد،
و زیر بار این زندگی زجرآور، ناله کند و خون دل خورد؟
اما هراس از آنچه پس از مرگ پیش آید،
از سرزمینی ناشناخته که از مرز آن هیچ مسافری بازنگردد،
اراده آدمی را سست می نماید؛
و وا می‌داردمان که مصیبت‌های خویش را تاب آوریم،
نه اینکه به سوی چیزی بگریزیم که از آن هیچ نمی‌دانیم.
و این آگاهی است که ما همه را بُزدل ساخته،
و این نقش مبهم اندیشه است که رنگ ذاتی عزم ما را بی رنگ می‌کند؛
و از این رو اوج جرئت و جسارت ما
از جریان ایستاده
و ما را از عمل باز می‌دارد.
آه دیگر خاموش، افیلیای مهربان!
ای پری زیبا،
در نیایش‌های خویش، گناهان مرا نیز به یاد آر...
هملت/ شکسپیر/ 14م
بهتر که حرف کوچه ی دلواپسی نشد
اصلاً حکایت گل پرپر نگفتنی است