گلدان

دلم را کاشته بودم توی گلدان گذاشته بودم کنار پنجره
آبش به جا
نورش به جا
خاکش به جا
دلم جوانه زد
شکوفه کرد
گل داد
دلم دیدنی شد
بوی عشق می داد
دلم،
چیدنی شد...

    یادت باشد
       گل را هیچ وقت از ریشه نکن
            شاید امید دوباره ای باشد

تو که رفتی،
دلم را که دیدی،
دلم را که چیدی،
دلم را که از ریشه کندی،
...
از نو دل خریدم
نه جوانه میزند
نه شکوفه می کند
نه گل دارد
و نه حتا برگ...
نزدیک نشو!
دست نزن!
جلو نیا!
دلم،
تیغ دارد.

کاکتوس خریده ام!

گل های کنار پنجره را زود می کَنند.
از ریشه می کنند.

این روزها،

قیصر جان!
گلدان خالی ترک خورده را
می شکنند؛
سخت می شکنند.