من و حافظ و حرم

حافظ یادت هست؟

پیش از آمدنم هی می خواندم:

یاد باد آن که سر کوی تو ام منزل بود/ دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

دعا می کردم:

صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست/ بیار نفحه ای از گیسوی معنبر دوست

و گاه به نجوا می نشستم که:

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب/ گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

نمی دانم چه شد چگونه شد که پا به حریم امن شما گذاشتم؛ بر در ایستادم و خواندم:

جز آستان توام در جهان پناهی نیست/ سر مرا به جز این در حواله گاهی نیست

دست بر سینه گذاشتم خم شدم وگفتم:

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست/ که هرچه بر سر ما می رود ارادات اوست

گنبد و پرچم سبز را که دیدم از دلم گذشت:

هر که را با خط سبزت سر سودا باشد/ پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد

صحن را که دیدم از دلم گذشت:

صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است .../ وقت گل خوش باد کز وی وقت می خواران خوش است

نشستم گوشه ی حرم و سر به دیوار گذاشتم و گفتم:

حال دل با تو گفتنم هوس است/ خبر دل شنفتنم هوس است

طمع خام بین که قصه ی فاش/ از رقیبان نهفتنم هوس است...

شب و نیمه شب به دلم امید می دادم:

مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق/ دوست را با ناله ی شبهای بیداران خوش است

صدای نقاره که به گوشم می رسید:

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد/ که در چمن همه گلبانگ عاشقانه ی توست

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد/ که شعر حافظ شیرین سخن ترانه ی توست

 سرگردان هر رواق که می شدم فقط از دلم می گذشت:

رواق منظر چشم من آشیانه ی توست/ کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل/ لطیفه های عجب زیر دام و دانه ی توست...

و آخرین شب به ناله نشستم که:

ای صبا امشبم مدد فرمای/ که سحرگه شکفتن هوس است

(و سحر نشده پاسخم دادند...)

...

حالا که می روم...

بس بگشتم که بپرسم سبب درد فراق/ مفتی عقل در این مسئله لایعقل بود...

حالا که می روم...

ناگشوده گل نقاب، آهنگ رحلت ساز کرد/ ناله کن بلبل که گلبانگ دل افگاران خوش است

حالا که میروم...

گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر/ به جز از خدمت رندان نکنم کار دگر

حالا که میروم...

برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز/ بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز

حالا که میروم...

حافظ جواب بده!

حالا که می روم، چه کنم؟ چه چاره کنم؟

... :

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

وان که این کار ندانست در انکار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی

شد که باز آید و جاوید گرفتار بماند...